ਸਿਕੰਦਰ ਉਸ ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀਣ ਨਾਲ ਇਨਸਾਨ ਅਮਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਲਈ ਜੋ ਸਮਾਗਮ ਕਰਵਾਏ, ਉਹ ਕੇਵਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ ਖੋਜ ਲਈ ਸਨ। ਲੰਮਾ ਸਮਾਂ ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਭਟਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸਿਕੰਦਰ ਨੂੰ ਆਖਰਕਾਰ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਗੁਫਾ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ ਜਿੱਥੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦਾ ਝਰਨਾ ਸੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ! ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦਾ ਪਲ ਆਇਆ, ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਜਲ ਵਗ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਹ ਅੰਜਲੀ ਵਿਚ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀਣ ਲਈ ਝੁਕਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਇਕ ਕਾਂ ਜੋ ਉਸ ਗੁਫਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਚੀਕਣ ਲੱਗਾ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਉਡੀਕ ਕਰੋ। ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੋ, ਇਹ ਗਲਤੀ ਨਾ ਕਰੋ…!’
ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਕਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ! ਉਹ ਕਾਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਸੀ। , ਖੰਭ ਡਿੱਗ ਗਏ ਸਨ, ਪੰਜੇ ਡਿੱਗ ਗਏ ਸਨ, ਉਹ ਵੀ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਪਿੰਜਰ ਬਚਿਆ ਸੀ। ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘ਕੌਣ ਰੋਕੇਗਾ ਤੈਨੂੰ…?’ ਕਾਂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ‘ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣੋ… ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੁਫਾ ਵੀ ਮਿਲੀ!, ਮੈਂ ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀ ਲਿਆ!
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਹੁਣ ਮਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ…! ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ… ਮੈਂ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਖੰਭ ਡਿੱਗ ਗਏ ਹਨ, ਮੈਂ ਉੱਡ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਪਿਘਲ ਗਈਆਂ ਹਨ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖੋ, ਫਿਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੋ ਤਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਜ਼ਰੂਰ ਪੀਓ! ਦੇਖੋ…ਹੁਣ ਮੈਂ ਚੀਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ…ਚੀਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ…ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ!
ਹੁਣ ਮੈਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇ! ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਇਕੋ ਇੱਛਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂ! ਇਸ ਲਈ ਇਕ ਵਾਰ ਸੋਚੋ, ਫਿਰ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰੋ।’ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿਕੰਦਰ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ …!! ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਉਹ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ! ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਵੇਂ ਛੱਡ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀਏ ਬਿਨਾਂ ਗੁਫਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਸਮਝ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਇਸ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੀ ਸਿਹਤ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ! ਜੋ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲੀ ਹੈ ਉਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਆਨੰਦ ਲਓ! ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੁਸ਼ ਰਹੋ! ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਿਕੰਦਰ ਨਹੀਂ, ਸਮਾਂ ਸਿਕੰਦਰ ਹੈ।
